Witając kolejne osoby, przechadzałam się pomiędzy nimi, doglądając zwierząt. Dzień był ciepły, więc największą popularność zaczęły zyskiwać w tym okresie wycieczki w plener. Ponieważ parki z reguły były przepełnione, ludzie szukali innych rozrywek, znajdując je w naszym rezerwacie.
Mijając kolejną klatkę z dzikim ptactwem, poprawiłam czapkę, robiąc przy tym spory zamach i trafiając w przechodzącą tamtędy osobę. Czym prędzej odwróciłam się, żeby sprawdzić czy nic nie stało się odwiedzającemu.
- Przepraszam. - powiedziałam skruszona, kłaniając się delikatnie i nie unosząc wzroku znad swoich butów, czekałam na odpowiedź.
- Nic się nie stało. - odpowiedział męski, a zarazem chłopięcy głos. - A z tobą wszystko w porządku?
- Tak. - przytaknęłam cicho. - Jeszcze raz przepraszam. - odwróciłam się, lecz chłopak najwyraźniej nie chciał skończyć rozmowy ze mną, bo zastąpił mi drogę.
- Pracujesz tutaj? - spytał.
- Owszem. - przyznałam.
- Wybacz śmiałość, ale chciałbym zobaczyć twoją twarz.
Westchnęłam cicho i unosząc swoją głowę, spojrzałam na osobę przede mną. Wyższy o głowę chłopak, ubrany na czarno, ze srebrnym zegarkiem na nadgarstku i wisiorkiem w kształcie tygrysa. Na pierwszy rzut oka jego włosy miały kolor blondu. Chłopak zdobył się na uśmiech i rozglądając się dookoła, nagle spoważniał.
- Potrzebuję twojej pomocy. - przyznał po chwili. - Umówiłem się tutaj z moimi braćmi.
- Szukasz konkretnego miejsca? - przerwałam mu.
- Wspominali coś o jastrzębiach. - powiedział. Widząc, że chłopak nie radzi sobie z zapamiętywaniem, uśmiechnęłam się lekko.
- Mamy tutaj kilka rodzajów jastrzębi, sokołów, myszołowów i innych drapieżników. - powiedziałam. - Wskażę Ci kilka punktów na mapie rezerwatu, w których mogą znajdować się twoi bracia.
- Byłbym wdzięczny. - uśmiechnął się.
- Więc chodźmy. - przyznałam i prowadząc chłopaka do biura, wskazałam mu na mapie konkretne miejsca.
- Dziękuję Ci bardzo. - ukłonił się w geście podziękowania i odszedł w swoją stronę.
- Co chciał ten chłopak? - usłyszałam za plecami. Odwróciłam się w stronę dobrze znanego mi głosu i przechodząc za plecy chłopaka, skierowałam się w stronę swojego biurka. Siadając wygodnie w fotelu, zdjęłam czapkę, odkładając ją na szafkę za mną.
- Szukał kogoś. - przyznałam, kartkując dokumenty, które mi przyniósł, przyjrzałam się dokładnie programowi na najbliższy tydzień.
- Wpadł Ci w oko. - powiedział Seunggi, siadając na przeciwko, przy swoim biurku. Podniosłam wzrok znad kartki i wyprostowałam się w fotelu.
- Przystojny. - uśmiechnęłam się do niego, wracając do swojego zajęcia. - Która godzina?
- Jedenasta dwadzieścia dwie. - powiedział chłopak.
- Nie powinieneś iść przypilnować sów? - spytałam, jeszcze raz spoglądając na chłopaka. Brunet tylko kiwnął twierdząco głową i wyszedł, zostawiając mnie samą. Odeszłam od biurka i wychodząc na niewielki korytarz, przypięłam na tablicy korkowej plan na kolejne dni tygodnia. Naciągając na dłonie czarne rękawiczki, wyszłam na zewnątrz i śpiesząc się na oddzieloną szybą frakcję, przyłożyłam kartę do drzwi. Słysząc zamek, który odblokował się z charakterystycznym kliknięcie, zabrałam grubą rękawicę ze środka i przeszłam drzwiami na świeżą trawę. Stając przed jedną, ogromną klatką dla ptaków, otworzyłam metalowe drzwiczki i gwiżdżąc trzykrotnie, spojrzałam w górę.
- Dobrze Ci poszło. - usłyszałam z boku. Odkręciłam głowę w stronę głosu i zaśmiałam się.
- Seunggi, czy ty jesteś wszędzie tam gdzie nie powinieneś być? - spytałam, idąc z nim w stronę budynku.
- Podziwiam siostrę przy pracy. - przyznał zadowolony.
- Jestem skora w to uwierzyć, ale powiedz konkretnie o co Ci chodzi. - spojrzałam na niego.
- Wiem, że od śmierci dziadków nigdzie nie wychodzisz. - powiedział smutno. - Chciałbym zabrać cię na przyjęcie.
- Słowo "przyjęcie" w ustach dwudziestosześciolatka brzmi śmiesznie. - przyznałam.
- Wolisz słowo "impreza"? - spytał.
- Tak. - przytaknęłam, przechodząc przez drzwi. - Pójdę z Tobą, bo nie chcę żebyś był tam sam, ale robię to tylko ze względu na tą jedną rzecz.
- Dziękuję Ci. - uśmiechnął się i objął. - Zobaczymy się w domu, pa.
- Pa. - machnęłam mu na pożegnanie i siadając przy biurku, otworzyłam laptopa. Zamawiając jedzenie dla zwierząt, sprzątnęłam biurko i spoglądając na zegarek, który wskazywał wpół do czwartej, zamknęłam biuro i zbierając się na wieczorny obchód, sprawdziłam wszystkie klatki. Doglądając kilku moich ulubieńców, wyszłam w końcu za bramę i zabezpieczając ją kodem antywłamaniowym, przekręciłam klucz w zamku. Przeszłam na drugą stronę ulicy i idąc jeszcze kilka minut, weszłam do domu. W progu przywitała mnie uśmiechnięta mama, która śpieszyła się do biura ojca. Ściskając mnie na pożegnanie, wyszła zostawiając na blacie w kuchni ciepły posiłek. Odkryłam talerz, spoglądając na gorący ryż z warzywami i zabierając łyżkę ze stojaka na sztućce, usiadłam przy stole, zajadając się daniem, które przygotowała.
- Jak myślisz, będzie dobrze? - spytał Seunggi, stając w futrynie dzielącej korytarz i kuchnię. Przyjrzałam mu się dokładniej i kiwnęłam twierdząco głową. - Nic więcej nie powiesz? - zdziwił się.
- Ta kurtka idealnie pasuje do tego golfu. - zaśmiałam się, kończąc niewielką porcję jedzenia.
- Dzięki siostro. - przewrócił oczami i wyszedł na korytarz. - Jedziemy za dwie godziny, pośpiesz się. - powiedział i zamknął drzwi do swojego pokoju głośniej niż zwykle. Cholerne przeciągi. - pomyślałam i odkładając talerz do zlewu, przeszłam do swojego pokoju. Zdjęłam przepocone ubrania i zabierając bieliznę z szuflady, przeszłam do łazienki. Odkręciłam kurek z ciepłą wodą i wyrzucając przed ubrania do kosza na brudną bieliznę, weszłam pod prysznic. Zmywając z siebie trud kolejnego, przepracowanego dnia, nałożyłam szampon na włosy i próbując nie zwracać uwagi na ramiona, umyłam włosy. Susząc je po jakimś czasie, wciągnęłam na siebie czarne spodnie z przetarciami na kolanach i dołączając do nich pasującą górę, związałam włosy w kucyk. Wychodząc z pokoju, naciągnęłam na stopy niskie trampki i zapukałam w drzwi pokojowych Seunggi. Odpowiedział mi cichym "wejdź". Spojrzałam do środka z uśmiechem i odsłaniając swój outfit, poprawiłam włosy.
- I jak? - spytałam. Chłopak podrapał się w brodę, podniósł z krzesełka i podszedł do mnie. Robił tak za każdym razem widząc mnie w nowych ubraniach.- Jesteś piękna jak zawsze. - uściskałam mnie z radością i wyszliśmy razem na korytarz.
- Gdzie będzie ta impreza? - spojrzałam jak chłopak mocuje się z butami, w końcu wciągając je na swoje stopy.
- W dormie kilka ulic stąd. - przyznał.
- A myślałam, że znam wszystkich twoich przyjaciół. - włożyłam telefon do kieszeni spodni i idąc obok chłopaka, wyszliśmy z domu, kierując się w stronę jednej z tych bogatszych dzielnic w okolicy. Miałam wrażenie, że brunet puścił moją kąśliwość mimo uszu i szedł dalej, po chwili jednak zaśmiał się i odpowiedział.
- Jeszcze dużo o mnie nie wiesz. - przyznał, łapiąc mnie pod rękę i poprawiając mi kucyk, który swobodnie bujał się na wszystkie strony, wskazał na dom przed sobą. - To tutaj.
Spojrzałam na wprost, lustrując budynek z zachwytem. Przed progiem przywitała nas grupka rozbawionych chłopaków, zapraszając do środka. Gdy tylko przekroczyłam próg dormy, wyprzedziłam Seunggi, zostawiając go z tyłu i przyglądając się ludziom dookoła mnie, zabrałam piwo z szafki.
- Nawoon, chcę Ci kogoś przedstawić. - usłyszałam za plecami. Upiłam łyk cierpkiego napoju i spoglądając za siebie z butelką w ręce, uśmiechnęłam się. Widząc zaskoczenie i zadowolenie malujące się u chłopaka stojącego przy lewym boku mojego brata, uśmiechnęłam się.
- Nie wiedziałem, że jesteś siostrą Seunggi. - przyznał pierwszy, odwzajemniając uśmiech,
- A ja nie wiedziałam, że jesteście przyjaciółmi. - przytaknęłam.
- Skoro już się znacie, zostawię was samych. - powiedział Seunggi, biorąc piwo ze stołu i kierując się w stronę nieznajomych mi dziewczyn, zaczął z nimi rozmowę.
- Długo się przyjaźnicie? - spytałam Taehyunga, który odkładał pustą butelkę po piwie na stolik, zastępując ją nową.
- Poznaliśmy się całkiem przypadkiem. - uśmiechnął się chłopak.
- Byłam przekonana, że znam wszystkich jego znajomych. - zaśmiałam się. - Do dziś.
- Taehyung, mógłbyś po... - spojrzałam w stronę, z której dochodził głos. Jego lekka zachrypnięta barwa zwróciła moją uwagę, powodując jednocześnie zaskoczenie i ciarki na plecach. Spotykając mój wzrok, chłopak zatrzymał się, a jego jasna czupryna opadła na czoło. Oczy koloru brązowego spoczęły na moich ramionach, lustrując mnie od góry do dołu. Poprawiając skórzaną kurtkę, uśmiechnął się przyjaźnie i podszedł do naszej dwójki. - Cześć, jestem Min Yoongi.